Na de uitwedstrijd bij familie Botman in Almere was het nu tijd voor een volgende ronde. Laten we het de invasie van Wirdum noemen. Helaas was Dennis verhinderd en Markjan en Wout konden ook niet van de partij zijn. Andere plannen/afspraken hadden meer prioriteit. Iets vroeger dan afgesproken, waren Jos, Kevin en Jeffrey bij Cantor thuis. Tijdens het uitladen van vismaterialen werden strategieën besproken. Al gauw werd bepaald dat snel een aantal aasvisjes gevangen moesten worden. Dus de aasbak werd al redelijk snel gevuld met kleine aasvis. Jeffrey, een pro, wist vrij snel flink wat voorn en baars te picken. Intussen had Cantor een sms gestuurd richting Sybren, met de vraag of ie al onderweg was. Dit bleek zo te zijn. Rond 07.55 was Sybren onderweg....van zijn slaapkamer naar de badkamer waarschijnlijk. Gisteravond toch betrekkelijk laat geworden op een verjaardag. Maar evenzogoed was Sybren mooi op tijd present zodat hij Pieter en Gijsbert kon begeleiden naar een plek om te traileren, zij waren zojuist met boot gearriveerd.
Een mooi opgaand zonnetje deed de hemel bijna purper oplichten. Het waaide stevig maar omdat het verder droog was, stoorde niemand zich hieraan. Niemand wist wat we later op de dag nog voor onze kiezen zouden krijgen. Inmiddels hadden de kleine mannen de vaste hengels weer binnengehaald. Cantor had een stuk of drie gevangen terwijl Jef er toch meer dan een dozijn had weten te pakken. Dit bracht het dagtotaal al op mooi niveau. Het inrichten van de boot met de vele kratten, hengels en kunstaasbakken koste wat tijd, maar dan was het allemaal dik voor mekaar. In de verte kwamen Pieter en Gijsbert al aangevaren. Sybren nam Jeffrey in de boot, terwijl Cantor werd vergezeld door Kevin en Jos. Pieter merkte op dat de boot van Cantor wel erg klein werd met drie man en een hoop rommel. Kevin mocht wel bij hun in de boot en Kevin stemde ermee in. Dit was niet een onverstandig besluit. De touwen gingen los en trollend werden de eerste meters gemaakt op een mooie kabbel van het Friese polderwater. Binnen 2 minuten was het al raak!!! Jos pakte op zijn pike van Salmo een eerste echte Friese snoek. Dit was een hele belevenis. Het was overbodig het meetlint erbij te nemen, het was duidelijk een snoek van 64 cm. Daar was geen twijfel over. Na de foto werd deze weer losgelaten en deze snelle eerste vangst bracht een hoop vertrouwen voor de rest van de dag.
Maar dit genot werd vrij snel na deze vangst in de kiem gesmoord. De buitenboordmotor van Cantor kreeg een vastloper. Hij had zijn brandstoftank gevuld met een mengseltje van verschillende soorten brandstof. Hij had schijnbaar de indruk dat daarmee het brandstofverbruik enorm beperkt werd. Of misschien was het een mislukte poging zijn motor wat stabieler te laten lopen. Hoe dan ook... dit was enorm pech hebben. Na wat heen en weer gebel, had Cantor het voor elkaar dat ie zowel boot als buitenboordmotor van zijn buurman mocht lenen. Hierbij hartelijk dank en enorm veel waardering voor deze gunst aan Christiaan Veenstra. `Christiaan, nu heb je echt een paar heerlijke speklappen verdient, van de bbq welteverstaan!!!` Na een half uurtje maar water scheppen uit de boot was deze vaarklaar. En zo konden Jos en Cantor hun weg vervolgen. In de tussentijd had Jos naar zijn snoekdobber zitten turen en waren de andere twee boten al een stukje trollend om het dorp gevaren. Tot nu toe nog geen snoek.
Al gauw waren de drie stellen weer bij elkaar en trollend hielden we zo´n beetje een meter of vijftig afstand van elkaar. Toen Jos en Cantor een aardig eindje voorop lagen, ging Cantor zijn telefoon. Jeffrey schreeuwde paniekerig aan de andere kant van de lijn:”Scheppuh, scheppuh!!!!” Dit verstond Cantor niet alszodanig, maar toen hij het woord dikke meter hoorde wist hij dat ze rechtsomkeert moesten maken en snel naar Jef en Sybren moesten varen. In de verte zagen zij dat er al vissers op het land waren gesprongen en er moest dus wel degelijk iets heftigs aan de hand zijn. Toen ze dichterbij kwamen bleek het om een flinke vis te gaan. De hengeltop stond tonnetjerond en meerdere malen sleurde de snoek dwars door de slip heen. Het duurde niet lang of iedereen wist zich een plekje op de kant verschanst te hebben om van dit mooie schouwspel een getuige te zijn. Met het schepnet werd het niks en Pieter was als eerste weer op de boot zodat hij op ander wijze de snoek uit het water veilig kon stellen.
Qua onthaken leek het een ernstige procedure te worden, maar vakkundig en relatief snel werd de fluor-gele super shad rap eruit getoverd. Fotografen Jos en Cantor waren er snel bij om vanuit de meest creatieve posities dit memorabele moment vast te leggen op 35 mm. Sybren werd ook gemaand in meerdere posities zijn vangst te tonen aan de kijker. Maar de snoek was zwaar, oh oh, wat een enorm lijf had deze snoek. Duidelijk was deze al aardig gereed om de winter in alle rust door te komen. Een echte dikzak. De rolmaat kwam in dit geval wel van pas en een hele mooie lengte van maar liefst 114 cm werd gemeten. Iedereen was reusachtig blij met deze mooie Friese vangst. Wat een enorme dame hadden we te pakken.
Trollend vervolgden we onze weg. De heldere lucht had plaats gemaakt voor de bewolking en het leek erop dat er regen aan zat te komen. Cantor had de stille hoop dat hier geen regen uit zou vallen. Maar toen de eerste druppen na het aanmeren in een haventje, uit de lucht vielen, wisten we dat het niet droog zou blijven. Kevin was met zijn vaste stok op aasvisjes gaan vissen, Jos gooide zijn dobber uit en Cantor probeerde het met een blinker. Kevin was de enige die met regelmaar vis kon landen. Baars en voorn en zelfs een visje waarvan we in de veronderstelling waren dat dit een snoekbaarsje was werden in de aasbak gedaan. Later wist Sybren dat het niet om een snoekbaars ging, maar om een grondel. Deze werd hierna ook keurig netjes teruggezet.
Verderop wist Cantor op een enorme double tail shad van 26 cm een snoekje te pakken. Deze snoek was amper 40 cm groot. Jos werd zijn camera overhandigd door Cantor en terwijl hij deze aanpakt trachtte hij de boot in de wind onder controle te houden. De buitenboordmotor moest in z’n achteruit. En wat gebeurt er??? De motor schiet los van de spiegel van de boot en Jos met in z’n ene hand de camera, wist met zijn andere hand de motor te redden van een gewisse dood. Zonder Jos had de motor op de bodem gelegen. Deze hectiek was niet fijn. Ondanks beven en trillen lukte het Jos zelfs nog een foto te maken van Cantor zijn snoekje.
Na deze toestanden die je echt niet nog een keer wil meemaken, zetten we koers naar meer open water. Het plan was om onder het viaduct verder te gaan vissen, maar toen we daar aanmeerden bleek dat dit niet een rustige stek was, de wind had inmiddels behoorlijke kracht en perste zich onder het viaduct door. Het enige juiste besluit wat we hadden kunnen nemen was om te keren en de weg naar het thuiswater opnieuw te gaan bevissen. Maar niemand kwam echter op dit verstandige idee. Er werd gesproken over bruggen waar snoekbaars en baars zou zitten. Ook zouden we een nieuwbouwwijk met veelbelovende hotspots op onze route tegenkomen. Dit alles weerhield ons ervan te beseffen dat het eigenlijk wel heel hard waaide. Weersberichten vermeldden windkracht 7 voor de middag. We stevenden op een avontuur van jewelste af. In het kanaal werden de boten al vrij ruig van golf tot golf gevaren. Maar pas toen we op een open stuk water moesten varen, werd het bijna levensgevaarlijk. Hoge golven kwamen van alle kanten en hierdoor werd het erg moeilijk om de boot onder controle te houden. Cantor kwam op het sublieme idee om het open water ook nog eens haaks op de wind te moeten oversteken. Hij meende dat in de verte de ingang van het nieuwbouwwijkgedeelte was. Tijdens deze wilde oversteek botsten onze boten van klein formaat metershoog op de golven en beukten enorme waterhozen bakken met water naar binnen en tegen de bemanning. Dit was zo’n moment dat de spanning zo groot werd, dat mensen gek beginnen te doen. Lachend en gierend werd het tafereel bekeken door Cantor en Jos, dat de boot van Sybren en Jeffrey ons gaf. Hoog en scheef maakten zij de oversteek terwijl emmers water tegelijk in de boot terecht kwamen. Emmers van 10 liter minimaal!!! Ook Gijsbert en Pieter beukten behoorlijk hard op dit woeste water. Dit zijn van die momenten dat je toch een mate van twijfel hebt. ‘Zijn we wel verantwoord bezig?’ Hilarisch was het in elk geval wel. En als je dit soort dingen niet doet...dan maak je ze ook niet mee.
Tijdens het typen van dit verslag zit ik nog steeds te schommelen op de boot…
Maar goed. Een weg terug was er niet, dat wil zeggen, pas aan het einde van de visdag zou het moment komen dat we de kwade oversteek nogmaals moesten doen. Iedereen zag er huizenhoog tegenop. Cantor had z’n vrouw Jannie gebeld, want hij vond dat Kevin genoeg leiden had ondervonden onder het taaie regiem van zijn vader. Kevin (hij was vergeten na het plassen zijn regenpak weer aan te doen) vond het geen slecht idee om zijn drijfnatte kleding uit te kunnen doen en in een lekkere warme omgeving weer op temperatuur te kunnen komen. Met ongeveer twee jassen, drie truien en drie broeken aan welke op een aantal plekken door en door nat waren, was er geen betere optie. Maar ze geven geen kik, die kinderen van Jos. ’t Zijn niet alleen snoéken die hij drilt.
Met Jannie was afgesproken dat we bij een brug in een dorpje zouden wachten. Bij deze brug dienden we dus aan te meren en Jos gooide de buitenboordmotor in z’n achteruit. Dit leverde een tafereel uit een horrorfilm op. De motor schoot weer van z’n plek en door de kracht van de schroef in het water kwam deze motor bijna manshoog uit het water. En Jos wist dit allemaal te hanteren. Met de motor in zijn handen op schouderhoogte moest hij er voor zorgen dat deze niet in het water zou belanden, niet in de boot zou belanden. En belangrijkste van alles, niet in zijn eigen been of buik of whatever zou belanden. Werkelijk waar, dit moet je gewoon gezien hebben. Jos die staat te zwaaien met een vol gas lopende buitenboordmotor in de boot. In ontzettend harde wind onder één of andere brug in dat koude Friesland. Het was een komisch gezicht, maar tering de pering, wat was dat gevaarlijk. Wat hebben wij een geluk gehad dat hier geen gewonden bij zijn gevallen. Maar goed, we hadden de oversteek met zware windstoten ook overleefd, dus dit kon er rustig bij.
Onder deze brug kwamen we even op adem achter een paar dobbers die werden uitgegooid. Kevin zat inmiddels lekker warm in de auto op weg naar het thuisfront van Cantor. En nog werd er niks gevangen. Tot nu toe waren zowel Pieter, Gijsbert als Jeffrey visloos gebleven tijdens onze speurtocht op de rovers van het Friese water. En ik moet zeggen, daar baal ik wel van als degene die de mannen heeft uitgenodigd. Maar dat komt ook grotendeels door de barre weersomstandigheden. En daar kan ook niemand wat aan doen. Het liep al tegen tweeën. We hadden inmiddels alweer plaats genomen in de boot en trolden wat rustige stukjes water af in de woonwijken. Enkel aanbeten zorgden ervoor dat we hoop hielden. Maar daar leek het bij te blijven. Jos en Cantor voeren richting een andere brug en bewapend met zwaar geschut aan kunstaas trolden zij onder de brug door. Aan deze kant van de brug was weer een groot open stuk water, waar de golven werkelijk metershoog tegen de kade aansloegen. Niet normaal meer. Daarom: omkeren en wegwezen!!! Even voordat ze weer onder de brug doorvoeren was Cantor wat aan het klooien om dat ie een ander stuk aas eraan wilde hebben. Zijn chubby darter hing nog aan de bijhengel. En dat zijn de momenten dat die aardige vissen hun kansen schoon zien. Een aardige snoek hapt raak in deze mooie vertikaal-jerk van Salmo. En hij blijft hangen. Pal op de wind moest Jos eerst zien dat ie de boot kon aanmeren onder de brug. De snoek kon dan fatsoenlijk onthaakt worden. Dit gebeurde allemaal vlekkeloos en na het fotootje kon ook dit snoekje weer terug in het water. Geschatte maat van deze vis zit op ongeveer 70 cm.
Hierna werd het zo’n beetje tijd om te gaan denken over de terugreis. Er werden nog wat stukjes water in de bebouwing afgetrolled en iets tastbaars leverde dit niet op, behalve enkele aanbeten. Het open water was weer even ruig als op de heenreis, met liters binnenslaand water in de boot, viskoffers en ook onderbroek van Jos konden we zeggen dat we dit toch maar even deden in onze visbootjes. Het blijven gekke lui, die vissers. Beetje varen met kracht 7. Zeker Delta Lloyd…
De terugreis verliep goed. Gezien de tijd werd er niet noemenswaardig gevist. Gijsbert trok het gas open zodat zij voor het donker werd de boot weer konden traileren. De anderen