Als er een morgen zou zijn, zingt Marco Borsato ergens in zijn repertoire. Die morgen was er en hoe! Na de Oude Meer sessie, wist ik mijn trouwe vismaten, Jeffrey en Kevin te paaien voor een heerlijke visdag op ons thuiswater. Het koste me een kop warme chocolademelk met slagroom, maar dan heb je wel wat. Rond 9 uur, werd het ruime sop gekozen. Binnen het halve uur, was het al 2 x raak op mijn hengel. Twee snoeken pakte kort na elkaar het oppervlaktekunstaas dat strak langs de rietkraag werd gestuurd. Een mooi begin dat gelijk via mobiele telefoon werd gedeeld met de vismaten van gisteren, John en Roger. Beiden riepen onafhankelijk van elkaar, “dat belooft wat! “Na het beëindigen van de gesprekken, duurde het slechts 5 minuten of Jeffrey wist zijn 1ste van de dag te verschalken. Deze vangst werd op de bekende manier vereeuwigd, waarna hij terug mocht in het water.

Hierna bleef het even stil. Een stek waar wij 2de pinksterdag, gek werden van de talloze aanbeten, leek nu wel dood. (geen dag is bij het snoeken hetzelfde). Uiteindelijk leverde hij op nagenoeg het einde van deze stek een snoek voor Jeffrey op.

Na deze stek, kwamen wij weer op het meer dat de zaterdag voor Pinksteren, een paar mooie snoeken opleverde. Ook vandaag was het hier weer raak voor Jeffrey. Hij had de Teaser van Guus Bait achter de boot gegooid. Een jerk bait die erg nerveus heen en weer springt. Dit wordt overigens opgemerkt door onze groene vrienden, waarvan er 1 zich na 20 minuten vergreep aan dit mooie stukje kunstaas.

De regen werd inmiddels heftiger en wij besloten richting haven te slepen. Na het passeren van een brug, dacht ik een snoek gehaakt te hebben, maar bleek vast te zitten. Ondanks diverse pogingen kwam er geen beweging in de plug. Ik vermoedde dat hij vastzat aan een winkelkar of fiets en pakte het anker, om het voorwerp te lichten. Het anker had ik in mijn rechterhand en in mijn linkerhand hield ik het touw vast, om het te geleiden na de worp. Ik gooide het anker in de richting van plaats waar mijn plug vastzat en voelde het touw door mijn vingers/hand glijden. Plotseling voelde ik een heftige pijn en zag tot mijn ontsteltenis dat een Buster Jerk van Strike Pro met de dreggen in het ankertouw en mijn hand vastzat. Een dreg zat tot aan de haakboog vast en had een kleine scheur getrokken in de huid. De kracht van een weggegooid 12 kilo anker is best heftig !. Bloedend en met een door de pijn vervormde stem, vroeg ik aan Jeffrey met klem om de onthaaktang. Het enige dat hij kon vragen, “Pap je gaat hem er toch niet uittrekken?” Ik had geen tijd om te denken, maar moest snel overgaan tot daden. Met de tang trok ik hem er snel en krachtig uit en zag gelijk dat het niet best gesteld was met mijn hand. Ik kon alleen maar concluderen dat het de 1ste hulp zou worden. Toevallig lagen wij met de boot op nog geen 500 meter van het ziekenhuis.

Nu had ik 2 zorgen. 1. De wond in mijn hand. 2.De plug en het anker zaten nog vast aan wat later een fiets bleek te zijn. Met mijn hand kon ik naar het ziekenhuis, maar eerst moest ik met een van de pijn vertrokken gezicht het anker en de fiets omhoog trekken en kon ik de plug redden, incl. de titanium onderlijn (wat een kwaliteit trouwens !). Na de reddingsactie kwam ik in het ziekenhuis. Twee uur later kwam ik weer naar buiten met een prachtig verband en een tetanusinjectie in mijn achtereind rijker. Jeffrey had overigens netjes op de boot gepast en wat voorntjes gevangen. Dat laatste was om de pijn te verzachten. Zijn vader mocht nog even dobbervissen. Een snoek zou hem goed doen.

Dat bleken er achteraf twee te zijn. De 1ste was een mooie 80er en de laatste een dikke 90er, die na het aanslaan compleet uit het water kwam.

De les die ik geleerd heb, “Kunstaas, de boot opruimen. Ook tijdens het vissen!”

Groet Jos